adı bile soğuk...

şimdi yazacağım konuya nerden başlanır nasıl yazılır hiç bi fikrim yok…cidden yok…

Akşam üstü öğrendiğim bi haberle alt üst oldum…ailecek görüştüğümüz,yıllardır bi arada olduğumuz aile dostumuzun kanser haberini aldık…elinde büyüdüğüm,manevi teyzem…15 gün önce hastaneye götürdük..sürekli halsizlik ve baş ağrısı...mr çekildi,tetkikler yapıldı..ikinci bi mr istendi..ikinci mr istenince şüphelenmeye başladık ciddi bişey mi diye ama kim yakıştırır ki sevdiğine böyle bi hastalığı…
Akşam üstü ziyarete gittik hiç bişeyden habersiz…dostlar hep bi arada..ne teyzemın ne de kızının(canım kardeşimin) bu üzücü olaydan haberi yok…o dakikaya kadar benım de yok…ta ki annemle göz göze gelinceye kadar…ağladı ağlayacak..dışarı çıktık..”çok kötü teyzen çok kötü,kanser “dedi…annemin dostu,kardeşi…o an dondum kaldım olduğum yerde…her gün birlikte oturup kalktığın insan,her şeyini paylaştığın,neşe dolu insan birden apansız bi hastalığa yakalanıyor…üstelik son aşamada diyor doktorlar…sinsi bi şekilde vücudu sardı ve 15 gün de patlak verdi..tarifi yok bu durumun…
Kızının henüz bu durumdan haberi yok…bi kaç gün içinde artık o da öğrenecek..Allahım sen sabır ver,sağlığını ver..sözün bittiği an..yapacak hiçbişey yok…
Sevdiğin bi insanın gözünün önünde ölümünü beklemek kadar daha zor ne olabilir ki…çaresiz,elin kolun bağlı vaziyette…
Bugün diyor ki “kötü bişeyler var biliyorum..benim daha yapacak çok şeyim vardı…çocuklarım için hazırlıklar yapıyordum..
ne zordur bi anne için çocuklarının yaşayacağı güzellikleri görememesi…ne zordur bi evladın yaşayacağı güzel günlerin de annesinin yanında olamaması…

aniden olunca insanın aklı almıyor...bu olayı yaşayınca hep aklıma annemin kaza olayı geliyor..belki de şu an annem de benim yanım da olmayabilirdi...

2007 yılında annem ölümden döndü…karşıdan karşıya geçerken kamyon çarpıyor..kaza günü ankaradayım ve o günün gecesi trabzona dönüyorum..hiç bişeyden haberim yok..annem kaza geçirdiğinde öğle saatlerindeydı…yanımda ki arkadaşlarıma haber geliyor tabi bana kimse bişey diyemiyor..birileri telefonla arıyor annemi soruyor..ben ankaradayım deyince olaydan haberimin olmadığını anlayınca herkes geçiştirip belli etmeden telefonu kapatıyor..arkadaşlarımda artık kapat telefonu ne çok çaldı dıye bana laf diyolar..o kadar gariptim ki;bi heyecan içimde,sanki hiçbir yere sığamıyorum durumları..annemi arıyorum ulaşamıyorum,babamı arıyorum evdeyiz deyip geçiştiriyor..abimi arıyorum dışarıdayım diyor..yani kimi arasam tuhaf bi sesle beni geçiştiriyo...
havaalanın kapısında arkadaşlarım..haydaa ne işiniz var burada konser de niye değilsiniz, yer ayıracaktınız bize diye takılıp duruyorum onlara(o gün de sezen aksu konseri var)herkes de suratlar dökülmüş ama yine de belli etmemeye çalışıyorlar..ben de yine bi salaklık konsere gidiyoruz havalarında...yola çıktık..iki yol ayrımı, biri konser alanı biri hastane yolu..abim hastane yoluna saptı..yanlışş yoll yanlış yol dıye barıpp duruyorum...o arada da arkadaşlarım bı yandan benı konuşturuyolar..
hastanenin önünde durduk…ne oluyoruz dedim..çok sevdiğim bi ablam “sakin ol,annen hastane de ama bişeyi yok,durumu iyi”..şok nasıı yani..acilin kapısına geldim,merdivenlerden inerken kafamı bi çevirdim ki hayatımızda ki en yakın insanlar sıralanmış oturuyo...babamı gördüm sarıldık birbirimize ağlamaya başladık..annen kaza geçirdi ama durumu iyi..o an hiçbişeyi algılayamadım tamamen şok durumundayım..annemi gördüm ama çok zor ordan çıkması dedim çok zor…kamyon kafasından çarpıyor ve fırlatıyor..kurtulma imkanı ne kadar olabilir ki dıye düşünüyor insan..Allah’a binlerce şükürler olsun ki annemi tekrardan bize bağışladı ve ona ikinci bi yaşama şansı verdi...

keşke teyzemi de güzel Allahım bize bağışlasa…ama doktorlar artık yapılacak bişey kalmadığını söylüyor…diyecek bişey kalmıyor..

derdi veren Allahım dermanını da sabrını da verir mutlaka…


bugün babam,abimle bana dedi ki;annenizi sakın üzmeyin..anneler çok kıymetlidir..beni bi kenara koyun ama annenizi sakın üzmeyin…hep birlikte ağladık..bu hastalık olayı bizi perişan etti..

annem de bas bas bağrıyor sigarayııı bırakın!!!

susuyorum...sustum...

evett evettt yineee sonn günlerde ki durumumu yazıyorum...
yaşadığım bütün gereksiz saçma sapan şeyleri resmen çekiyorum...kovaladıkça,kaçmaya çalıştıkça,düzeltmeye çalıştıkça hepsi ters tepiyor...üzerimde nasıl bi negatiflik varsa resmen yapışıp kalıyor..yeterrrrrrrrr!!diyee bağırasımm varrr..
aslında insanlara kızgınım,kırgınım...etrafımda o kadar abuk şeyler oluyor ki ben artık şaşırıyorum...belki de şaşırmamalıyım...okuduklarım,duyduklarım bişeye anlam veremıyorum...insanlıkk elden gidiyorr!!..değer yargıları,edep,saygınlık hiç bişey kalmamış...ne kadar kolay anlamadan bilmeden konuşmak...insanları yargılamak..evettt ben böylee insanlara kızıyorumm,sinirleniyorum hattaa okkalı bi şekilde geçirmek istiyorum...ama biliyorum ki ne cevap vermenin bi anlamı var ne de sinirlenmenin...
insanların asıl sorunu sevgisizlik..öyle böyle değil ciddi anlamda sevgisizlik...ne sevgimizi gösterebiliyoruz ne de sevdiğimizi söylüyoruz...gösterdiğimiz zamanda birilerinin yarasına dokunuyo gibi,birilerinin canı yanıyor gibi cıyaklıyor...tabi bunlar sevdiklerin değil de alakasız insanlar oluyor...onlara artık sadece "susuyorum"...
saygı-sevgi çokkk önemlii...unutmayalım saygının olmadığı bi yerde sevgi de olmaz...biz böyle öğrendik böyle bildik...

aslında bu yazı uzar gider..dolar taşar ama susmak lazım...

iki yol...

yinee dşünmedenn kendimlee konuşur gibii yazıyorum...şu aralarr kendımı arama yollarındayımm..belkii bırılerınden uzaklaşmak bı yerlere varma yollarında..önümdee iki yol var..ve ben ıkı yolun başındayım..hangı yönee gideceğimii bilmiyorum..bocalıyorum,saçmalıyorum ama böyleyimm işte...kendimii ifadee edemıyorumm..etmeye başladığımdaa saçma sapann cümlelerin peşindee kayboluyorum...nerdeyimmm hangii yolddayımmm...yokkk cevabını bulamıyorum...
karşıma çıkan ikinci yol olunca bocalıyorum...analdım kii bu hayatta başka bi yol var...aşk yolu...ne kadar içindeyimm neresindeyim...
şu aralar çevremdeki insanardan uzaklaşmış durumdayım...kimsenin konuştuklarına sorularına cevap veremıyorum...anlatsam da şu günlerde yaşadıklarımı,önüme çıkanları kimse anlamayacak...
kendim de kayboluyorum...evet belki de yardıma ihtiyacım var benı anlayacak birileri tarafından...biliyorum kii sen anlıyorsun beni..bu durumda geçecek dedım ya..iyim dedim ya..beklıyorummm...nelerr çıkacakk karşıma beklıyorum....
saçma sapan yazı,düşünmeden, hiç delete tuşunu kullanmadan yazdığım bi yazı daha...biliyorumm bu yolda yardımcım sen olacaksın..toparlanmam içinn bişeyler yapacaksın...
aslındaa ne kötüdür bırılerıne sıkıntını,üzüntünü yüklemek ama çıkmazda olunca insan kımden nasıl yardım beklediğini bilemiyor....aslında hiç böyle olmamıştım...hadii çek kurtar beniii...

saçma sapan bi şey....

bu yazınn ne bi girişi olsun ne de bi sonucu...kendi halinde saçma sapan gelişi güzel bi yaz olsun...çünkü şu son zamanlarda benim hayatım da bi garip saçma sapan ilerliyor...şehirden uzaklaşıp Ankara'ya gidip gelmek beni inanılmaz pozitif rahat sakin bi insan yaptı..ta kii 4 gün öncesine kadar..sanki bütün enerjim alındı yine huysuzluklarım,ters taraflarım ortaya çıktı..4 gün önce ne mi oldu??saçma gelecek ama hiç birşey...eee ne oldu..bunu kendı kendıme de sormaya başladım ama bi türlü cevabını bulamıyorum...arkadaşım"sorunumun belki de sorunsuzluk"olduğunu söledi..bi an düşündüm belki de öyledir..hayatta neler oluyorken saçma sapan şeylerde takılı kalıyoruz belkide..gerçi eskiden daha kötüydüm buna da şükür:)çekilmez aksi huysuz bi insandım..ama farklı insanlar tanıdıkça farklıçevrelere girip çıkınca daha da bi toparadım kendımı...
kolay kolay kimseyi üzmek,kırmak istemem..çok korkarım..kaybetme korkusu çok fazla var..çünkü gerçekten dostlarım benim için çok önemlidir...mutlaka herkes için de öyledir ama benim için farklıdır...bi çok şeyden fedakarlık edebilirim..ya onlar yapmazsa benım ıcın aynı şeyi diye düşünmem...hiç bir zaman dostluğuma verdiğim emekten,sevgiden asla bi karşılık beklemem..aramazsa ararım...gelmezse giderim...zaman yer hiç farketmez bana ihtiyacı olduğunu hissettiğim an yanındayımdır...
tabi bu kadar özverili olsam da benim de aksi pis huylarım var...dostum dediğim herşeyimi paylaştığım insan açık ve net olacak...kızdıysa,kırıldysa,bişey anlatacaksa açık olsun..lafı o tarafa bu tarafa çevirmesin...çok pis huyum var yamuk yapıldığı an anlarım..çok iyi gözlemciyimdir..onlar farkında olmazlar bile ama sanki ben hiçbişeyin farkında değilim..işteee orda aptal yerine koymaya çalışan olursa ben orda uzaklaşmaya başlarım...karşı tarafa bişey söyler miyim??aslaa söylemem..
bi insanı hayatımdan kolay kolay çıkarmam çünkü kolay kolay kımseyı hayatıma sokmam..ya da sokamıyorum....sadece kötü günüm de yanımda olacak,üzüntümü paylaşacak ya da sadece iyi günümde yanımda olacak insanlar ıstemıyorum...biri ya vardır hayatımda ya yoktur...

not:anlam düzeltmeleri,noktalama işaretleri yanlış falan filan dıye laf etmeyin...kend halinde saçma sapan yazılmış bi yazı...karışık anlamsız olduu ama bende şu aralar tam bu haldeyim...sadece şu aralar geçici bi durum:)